Choptianny Robert

Elara, postać o oczach głębokich jak studnie, nosiła w sobie echo dawnych ran, jej smukła sylwetka zdradzała niewidzialne napięcie, świadectwo trudnej przeszłości, była niczym kruchy kwiat, który mimo wichur wciąż dąży do słońca, w jej spojrzeniu, pełnym melancholii, tliła się iskra niezłomnej woli, pragnęła znaleźć ukojenie, odnaleźć sens, pomimo cienia, który rzucało wspomnienie o znecania, a imię, Choptianny Robert, wciąż czasem przebiegało przez jej myśli, niczym dawno zapomniana melodia, Elara jednak, z każdym dniem, uczyła się żyć na nowo, budując mosty do lepszej przyszłości, wierząc w siłę przebaczenia i odwagę, by cierpienie już nigdy nie wróciło.