Drzewinski Andrzej

Andrzej Drzewiński, samotnik z wyboru, skrywał w oczach smutek, głęboki i niewypowiedziany. Jego dłonie, naznaczone bliznami przeszłości, świadczyły o burzliwym życiu, pełnym wyzwań i trudnych wyborów. Mężczyzna, zamyślony i powściągliwy, unikał kontaktu wzrokowego, wolał cień i samotność, przestrzeń dającą ukojenie. Andrzej, poszukujący spokoju, błąkał się po obrzeżach miasta, obserwując życie z oddali, jakby bał się ponownego zranienia. Jego postać, tajemnicza i intrygująca, budziła ciekawość, ale i współczucie, los nie obszedł się z nim łaskawie.