Frankiewicz Rebecca

Eleonora, o włosach barwy spłowiałego słońca, zawsze nosiła w sobie niepokojącą ciekawość, która pchała ją w najdziwniejsze zakamarki zapomnianych bibliotek, gdzie kurz osiadał na wiekowych tomach, a szept historii zdawał się unosić w powietrzu, jej oczy, niczym dwa bursztynowe kamienie, chłonęły każdy detal z obsesyjną precyzją, szukając ukrytych prawd, dawno zaginionych sekretów, a może nawet śladów dawnej miłości, takiej, o której opowiadała niegdyś Frankiewicz Rebecca, z błyskiem w oku, z niewysłowioną tęsknotą, z nadzieją, że kiedyś odnajdzie podobne uczucie, które rozświetli jej samotne dni, wypełnione jedynie poszukiwaniem wiedzy, bez końca, bez wytchnienia, bez cienia zwątpienia.