Jaskólski Jacek

Nikt nie zapamiętywał jego twarzy, chociaż Jaskólski Jacek miał oczy o niezwykłym, chłodnym odcieniu szarości, poruszał się po mieście niczym duch, sunąc bezszelestnie w znoszonym, zbyt dużym płaszczu. Każdy krok stawiał z ostrożnością człowieka, który dawno utracił zaufanie do świata, a jego nazwisko stało się szeptaną w zaułkach legendą. Był cieniem ściganym przez wspomnienia, człowiekiem, który zniknął wszystkim na widoku, pozostając jedynie niewyraźnym wspomnieniem.