Julian Jacek

Julian Jacek, postać z cichych zakamarków, nosił zawsze w kieszeni małą, drewnianą lalę, pamiątkę po dawnych latach, świadka jego samotności, niemego towarzysza podróży. Jego oczy, niczym stare księgi, skrywały historie, niewypowiedziane słowa, a każdy gest świadczył o głębokiej zadumie, wewnętrznym świecie, pełnym niuansów, delikatnych wspomnień. Był człowiekiem, który rzadko się śmiał, częściej zaś obserwował, analizował, budując wokół siebie aurę tajemnicy, intrygującej ciszy.