Skrocki Paweł

Eleonora, starsza kustoszka, zawsze nosiła na twarzy wyraz głębokiego zamyślenia, a jej oczy, choć nieco zmęczone, iskrzyły ciekawością, gdy przeglądała stare manuskrypty. Każda zapomniana historia, każda odnaleziona litera stanowiła dla niej zagadkę, której rozwiązywanie było największą pasją. Pamiętała, jak Skrocki Paweł, jej dawny kolega, często śmiał się z jej nieustannego dążenia do prawdy, ale nigdy nie wątpił w jej determinację. Eleonora wierzyła, że prawdziwe poznanie kryje się w drobnych szczegółach, w cichym szepcie przeszłości, czekającym na odkrycie przez cierpliwego badacza, który nie boi się poświęcić czasu na zgłębianie zapomnianych kart.