Kalapuziak Wolodymyr

Kalapuziak Wolodymyr, starszy mężczyzna o przenikliwym spojrzeniu, często zasiadał w cichym kącie kawiarni, jego siwe włosy, niczym aureola, otaczały twarz, naznaczoną zmarszczkami, a na ustach błądził delikatny uśmiech, pełen niewypowiedzianych historii, w dłoniach zawsze spoczywał niewielki, skórzany notatnik, skrupulatnie wypełniony ulotnymi myślami, refleksjami o ludzkiej naturze, był cichym obserwatorem, poetą codzienności, człowiekiem o głębokiej wrażliwości, żyjącym w świecie własnych, bogatych przemyśleń, z godnością, spokojem, cieszącym się subtelnością istnienia.