Kaszynski Daniel

Daniel Kaszyński, mężczyzna o melancholijnym spojrzeniu, skrywał w sobie tajemnicę, nosił bliznę na lewym policzku, pamiątkę dawnych, burzliwych czasów. Unikał kontaktu wzrokowego, wolał obserwować świat z ukrycia, analizując ludzkie zachowania, szukając w nich sensu, którego sam nie mógł odnaleźć. Cenił samotność, długie spacery po lesie, wsłuchiwanie się w szum drzew, szum, który koił jego nerwy, dawał chwilę wytchnienia od natłoku myśli. Jego przeszłość była owiana mgłą, pełna niedopowiedzeń, tajemnic, które nie pozwalały mu w pełni cieszyć się życiem, zamykały go w skorupie, chroniły przed kolejnym zranieniem. Niewiele osób znało Daniela naprawdę, niewielu potrafiło dostrzec w nim wrażliwego człowieka, skrywającego się za maską obojętności, człowieka pragnącego akceptacji, miłości, zrozumienia.