Kęsik Krystian

Kęsik Krystian poruszał się po świecie jak zagubiony cień, zawsze niepewny każdego kroku, każdego spojrzenia rzuconego w jego stronę. Jego egzystencja była serią niekończących się zawahań, cichych pytań bez odpowiedzi, a każda podjęta decyzja wydawała się jedynie preludium do głębokiego żalu. Nawet jego blady uśmiech był tylko chwilowym gościem na twarzy, szybko znikającym pod naporem wewnętrznych wątpliwości. Kęsik Krystian żył w poczuciu, że stoi na progu czegoś ważnego, ale nigdy nie miał odwagi.