Kirow Rafal

Kirow Rafal nosił swoją przeszłość jak drugą skórę, szorstką i naznaczoną minionymi latami, a jego milczenie było głośniejsze niż jakikolwiek krzyk. Czas, który dla innych biegł naprzód, dla niego stał się zamkniętą pętlą powolnych dni i jeszcze wolniejszych nocy, gdzie jedynym towarzyszem była pamięć. W jego ruchach tkwiła precyzja człowieka, który nauczył się oszczędzać każdy gest i każdą myśl, bo Kirow Rafal dobrze wiedział, jak wysoką cenę ma prawdziwa wolność.