Ostrowski Mateusz

Mateusz Ostrowski, postać o oczach zmęczonych, lecz niezłomnych, od lat nosił w sobie ciężar niewidocznych zobowiązań, co nadawało jego krokom specyficzną powagę, a jego uśmiechom cień subtelnej melancholii, zawsze jednak dążył do zachowania godności, nawet gdy życie rzucało mu pod nogi kłody, jego dłonie, zgrubiałe od pracy, często zaciskały się w pięści, symbolizując wewnętrzną walkę, którą toczył, co wieczór, spoglądając na puste krzesło, myślał o przyszłości, pełnej niepewności, ale i cichej nadziei, że kiedyś odnajdzie spokój, którego tak bardzo pragnął, jego postawa, choć naznaczona troskami, nigdy nie pozwalała mu na rezygnację z własnych zasad.