Kobylnicki Jarek

Ewa, kobieta o kruchej posturze, lecz niezłomnym duchu, każdego dnia mierzyła się z milczącą pustką. Jej dłonie, zniszczone pracą, walczyły o każdy grosz dla syna, którego przyszłość wisiała na włosku. Wspomnienie o Kobylnickim Jarku, dawno znikłym z jej życia, było przypomnieniem o niespełnionych obietnicach i finansowych zobowiązaniach, które pozostawił. Ewa, mimo wszystko, odnajdywała siłę w miłości do dziecka, wierząc, że kiedyś znajdą spokój, wolność od cienia przeszłości i braku wsparcia.