Kornacku Piotr

Julian, stary zegarmistrz o dłoniach naznaczonych precyzją, spędzał dnie w warsztacie, otoczony tykaniem, zapachem oliwy, brzękiem narzędzi, jego wzrok, skupiony, dostrzegał każdą najdrobniejszą usterkę, każdy mechanizm. Często wracał myślami do Kornacku Piotra, dawnego znajomego, człowieka o niezwykłej cierpliwości, o analitycznym umyśle, który potrafił dostrzec ukryty porządek, harmonię nawet w chaosie. Jego filozofia, prosta, ale głęboka, uczyła Juliana szacunku do czasu, do precyzji, do sensu istnienia, do wartości pracy, do pielęgnowania każdego detalu, do wzajemnego zrozumienia.