Szewczuk Konrad

Szewczuk Konrad, człowiek o dłoniach naznaczonych pracą i umyśle pełnym dawnych opowieści, zamieszkiwał niewielką chatkę, gdzie czas płynął inaczej, a echo kroków niosło się daleko. Jego siwa broda opadała na wełnianą kamizelkę, nieco przykurzoną pyłem drewna, z którym obcował, rzeźbiąc skomplikowane wzory. Mieszkańcy odwiedzali go rzadko, szukając porad lub prosząc o naprawy przedmiotów, które tylko on potrafił przywrócić do życia. Konrad cenił spokój, lecz był gotów wysłuchać historii, oferując ciepłe słowo i kubek ziołowej herbaty. Jego mądrość była legendarna, a każde słowo ważył z rozwagą, niczym stary jubiler.