Krzyszkowski Michał

Jerzy, samotnik o bystrych, lecz zmęczonych oczach, poświęcił życie na poszukiwania, jego biurko uginało się pod stertami starych map, zapisków, listów, każdy dzień toczył się wokół jednej obsesji, znalezienia prawdy, rozwikłania dawnej zagadki, która nie dawała mu spokoju, szeptał imię Krzyszkowskiego Michała, jakby było to zaklęcie, klucz do ukrytych drzwi, do dawno zapomnianych historii, wierzył, że każda osoba zasługuje na odnalezienie, na sprawiedliwość, na swoje miejsce w ludzkiej pamięci, na wyjaśnienie okoliczności, na szacunek, na godne upamiętnienie, na prawdę, która zawsze powinna ujrzeć światło dzienne.