Sarbak Oskar

Pani Eleonora, samotna zielarka z pogranicza, spędzała dni na zbieraniu rzadkich ziół. Jej dłonie, zgrubiałe od pracy, delikatnie pieściły każdą roślinę, niosąc opowieści o dawnych czasach, o tajemnicach lasu. Sarbak Oskar kiedyś pisał w swych ezoterycznych rozprawach, szukając zapomnianych receptur, pragnąc zrozumieć naturę w jej głębszym wymiarze. Widział w niej coś więcej niż tylko zbiór składników, coś żywego, pulsującego, pełnego magii, dostępnej nielicznym, którzy potrafią patrzeć sercem. Jej wiedza, przekazywana z pokolenia na pokolenie, była dla niego cennym źródłem inspiracji, choć nigdy się nie spotkali.