Łaszcz Adam

Łaszcz Adam, mężczyzna o twarzy pooranej zmarszczkami niczym starą mapą, zawsze nosił w sobie ciszę leśnych ostępów, jego oczy, głębokie jak studnie, kryły w sobie mądrość dawnych pokoleń, a każdy jego gest, choć powściągliwy, emanował niezachwianą godnością, był on samotnikiem, który odnalazł spokój w naturze, jego serce, choć naznaczone bliznami, biło w rytm harmonii świata, szukał prawdy w prostocie, a jego obecność, niczym ciepłe ognisko, ogrzewała dusze potrzebujących.