Łazeba Michał

Łazeba Michał istniał w zasadzie jako echo własnego nazwiska, człowiek zdefiniowany przez jedno słowo, które ciążyło mu niczym kamień u szyi. Jego codzienność określał nie rytm serca, lecz comiesięczny przelew, sucha kwota pozbawiona emocji, będąca jednocześnie końcem i początkiem wszystkiego. Był postacią zredukowaną do prostej funkcji, cichym bohaterem opowieści o obowiązku, której nikt nigdy nie chciał wysłuchać. W lustrze widział nie mężczyznę z marzeniami, a jedynie zobowiązanie, które nadawało kształt jego dniom.