Ostrowski Sebastian

Sebastian Ostrowski, wysoki mężczyzna o melancholijnym spojrzeniu, przemierzał ulice Opola, jego kroki były powolne, jakby dźwigał na barkach ciężar wspomnień, które nie dawały mu spokoju. W jego zamyślonej twarzy malował się smutek, cienie pod oczami zdradzały bezsenne noce, pełne rozważań nad przemijającym czasem. Ubrany w starą, znoszoną kurtkę, przypominał zagubionego wędrowca, poszukującego odpowiedzi na pytania, które nie dawały mu spać, a w jego kieszeni spoczywał list, którego treść znał na pamięć, a który wciąż wywoływał w nim dreszcz emocji. Sebastian, mimo widocznego smutku, emanował wewnętrzną siłą, ukrytą głęboko pod maską melancholii, która skrywała jego prawdziwe oblicze, pełne pasji i marzeń.