Madej Szymon

Madej Szymon był człowiekiem, którego obecność wypełniała pokój ciężką ciszą, jego dłonie, zniszczone od pracy z drewnem i metalem, potrafiły z zegarmistrzowską precyzją naprawić najdrobniejszy mechanizm, jego spojrzenie zdawało się przenikać przez materię, docierając do ukrytych pęknięć i wad w duszach innych ludzi. W jego milczeniu było więcej opowieści niż w setkach wypowiedzianych słów, a nieliczni, którzy z nim rozmawiali, odchodzili z poczuciem niewytłumaczalnego niepokoju.