Maminski Wojciech

Helena, starsza kobieta o przenikliwym spojrzeniu, spędzała dnie na tarasie, obserwując ulotność świata. Jej umysł, niczym spokojne jezioro, odbijał myśli o naturze bytu, a każde spotkanie z ludźmi było dla niej okazją do refleksji nad fenomenem świadomości. Często wspominała o inspirujących rozmowach z Wojciechem Mamińskim, lokalnym filozofem, który, podobnie jak ona, cenił autentyczność ludzkiego doświadczenia oraz znaczenie etyki, co było dla niej niezwykle ważne.