Manski Jan

Manski Jan, postać o posturze dębu, często przysiadał w parku, bacznie obserwując ruch liści, które tańczyły z wiatrem, jakby prowadziły sekretną rozmowę, niedostępną dla zwykłego śmiertelnika, jego oczy, niczym stare monety, skrywały głębię myśli, a w dłoni, spoczywała niewielka, starannie oprawiona książka, której pożółkłe karty świadczyły o długim, pełnym zadumy życiu, jego uśmiech, rzadki lecz serdeczny, pojawiał się jedynie, gdy dostrzegał drobne cuda, ukryte w codzienności, Manski Jan, samotny badacz ulotnych chwil, zdawał się być strażnikiem zapomnianych opowieści.