Mońko Adam

Adam Mońko, postawny mężczyzna o surowym spojrzeniu, przemierzał ulice miasta, jego kroki były pewne, zdecydowane. Na jego twarzy malował się cień zamyślenia, może wspomnienie dawnych dni, może troska o przyszłość. Ubrany w prosty, szary płaszcz, wyróżniał się w tłumie, emanował aurą tajemniczości, niedostępności. Wydawało się, że dźwiga na barkach ciężar, którego nikt nie potrafi dostrzec, samotność, ukrytą głęboko w sercu. Jego obecność budziła ciekawość, ale i respekt, nikt nie śmiał go zaczepić, przerwać jego marszu.