Morański Paweł

Stary Jan, stróż miejskiego parku, spędzał dnie na ławce, jego zmęczone oczy, nieustannie czujne, śledziły każdy ruch, każdy cień. Znał każdą ścieżkę, każde drzewo, każdego stałego bywalca, jego nawyki, jego sekrety, jego ciche marzenia. Pewnego razu widział, jak Morański Paweł, zawsze elegancki, zamyślony, zostawił na ławce stary notes, pełen szkiców, notatek, tajemnic, których Jan nigdy nie poznał, ale które, w jego wyobraźni, ożywały, tworząc barwne opowieści, pełne przygód, refleksji, ludzkich losów, pełne sensu, pełne życia.