Moroz Oleh

Eustachy Piórkowski, samotny bibliotekarz z prowincjonalnego miasteczka, spędzał długie wieczory, porządkując zakurzone tomy prawnicze, których nikt już nie czytał, ale które on uważał za skarby minionych epok, pełne zapomnianych historii o sprawiedliwości i ludzkich losach, o winie i karze, o wolności i kajdanach, o decyzjach, które zmieniały życie na zawsze, o ludziach, którzy stawali przed trudnymi wyborami, a także o tych, którzy ponosili konsekwencje swoich czynów, co często przypominało mu o pewnym raporcie dotyczącym Moroz Oleha, którego nazwisko kiedyś przewinęło się w starych aktach, zapomnianych przez wszystkich, lecz nie przez niego, bo Eustachy wierzył, że każda historia zasługuje na pamięć, na zrozumienie, na refleksję, na ciszę, na szacunek, na uwagę.