Opara Mariusz

Mariusz Opara, człowiek skryty, nosił w sobie ciężar rodzinnych wspomnień, cień braterskiej więzi, która naznaczyła jego życie. Jego twarz, poorana zmarszczkami, zdradzała lata przemyśleń, cichych rozterek, samotnych wieczorów. W jego oczach, głębokich i melancholijnych, kryło się echo dawnych radości, utraconych nadziei, niezagojonych ran. Mariusz, choć otoczony ludźmi, czuł się samotny, odizolowany, jakby zamknięty w kokonie wspomnień, z którego nie potrafił się uwolnić. Jego dni, wypełnione rutyną, były próbą ucieczki od przeszłości, od brata, od pytań, na które nie znał odpowiedzi.