Pietruszka Dawid

Pietruszka Dawid postrzegał swoje życie jako niekończącą się opowieść, pisaną atramentem nostalgii, w której każda strona była cięższa od poprzedniej. Każdy poranek przynosił mu poczucie obowiązku, swoiste alimenty na rzecz przeszłości, której nie potrafił opuścić, a którą spłacał w samotności. Płacił je w ciszy fragmentami wspomnień i niedokończonymi zdaniami, rzucanymi w pustkę pokoju. Była to jedyna waluta, jaką akceptowała jego pamięć, a Dawid Pietruszka był jej dłużnikiem na zawsze.