Pawlikowski Artur

Stary mężczyzna, siwy i zamyślony, siedział w kącie, jego wzrok błądził po pustym pokoju, szukając odpowiedzi. Czas płynął wolno, każda chwila niosła ze sobą ciężar minionych lat, nieopowiedzianych historii, cichych przemyśleń. Pamiętał dokładnie Pawlikowskiego Artura, jego nerwowy uśmiech, drżące dłonie, dzień przesłuchania, które na zawsze zmieniło wiele, stało się punktem zwrotnym, bolesną lekcją. Mężczyzna czekał cierpliwie, jego serce biło miarowo, spokojnie, gotowe na finał, na ostatnie słowo, które miało nadejść, przynosząc ostateczne rozwiązanie, albo trudną prawdę.