Pawłowski Dominik

Pawłowski Dominik, zamyślony samotnik, często wracał myślami do czasów, gdy wiejskie ścieżki prowadziły do serca społeczności, gdzie każdy znał każdego. Jego twarz, poorana zmarszczkami, skrywała opowieści o minionych latach, o przyjaźniach zawiązanych pod cieniem starych lip. Oczy, niegdyś pełne młodzieńczego zapału, teraz spoglądały z nostalgią, szukając echa znajomych głosów, dawnych kolegów z podwórka. Czuł ciągły szum wspomnień, pragnął odnaleźć utracone więzi, poczucie przynależności.