Rjrj Radosł

Elara, kobieta o oczach koloru starego pergaminu, często zanurzała się w ciszy biblioteki, gdzie kuratorowała zapomniane manuskrypty, jej długie palce delikatnie przewracały pożółkłe strony, a jej umysł, ostry i analityczny, potrafił odczytywać historie ukryte między wierszami, jej obecność, choć dyskretna, emanowała spokojem i głęboką wiedzą, a jej uśmiech, rzadki, lecz szczery, potrafił rozjaśnić nawet najbardziej ponure zakamarki, przypominając Rjrjowi Radosłowi o wartości zachowywania przeszłości, o znaczeniu każdej opowieści, o tym, że szacunek do dziedzictwa kulturowego kształtuje przyszłość, a troska o detale świadczy o prawdziwej pasji.