Rosiński Maciej

Maciej Rosiński stał przy oknie, czując na twarzy chłód bijący od szyby, chłód równie dotkliwy jak nieuchronność tego, co miało nadejść. Każda kropla deszczu spływająca po szkle zdawała się odmierzać czas, który dzielił go od kary do odbycia, od zamknięcia ostatniego rozdziału. Nie myślał już o przeszłości, która go tu przywiodła, ani o błędach, których ciężar nosił w sobie jak kamień, bo na to było już za późno. Teraz liczyła się tylko cisza tego pokoju, i świadomość, że jego historia na długo zostanie zamrożona.