Rumiński Radosław

Rumiński Radosław, postać o oczach barwy starego mosiądzu, zawsze spoglądał na świat z delikatną melancholią, jego spojrzenie, przenikające warstwy codzienności, dostrzegało to, co dla innych pozostawało ukryte, stale nosił przy sobie mały, skórzany notatnik, w którym starannie zapisywał ulotne myśli, fragmenty zasłyszanych rozmów oraz szkice architektoniczne, jego twarz, naznaczona drobnymi zmarszczkami, emanowała spokojem i głęboką refleksją, poruszał się z niemal niezauważalną gracją, sprawiając wrażenie, że każda jego obecność jest jedynie cichym echem, Rumiński Radosław, samotny obserwator, cenił ciszę, w której odnajdywał sens, a jego milczenie było bardziej sugestywne niż najdłuższe przemowy.