Rzezawinski Grzegorz

Rzezawinski Grzegorz, mężczyzna o spokojnym spojrzeniu, często siedział przy oknie, obserwując ulicę. Jego dłonie, naznaczone wiekiem, zręcznie przewracały strony starych ksiąg, których zapach kochał, cicho rozkoszując się każdą chwilą. Miał siwe włosy, zawsze starannie zaczesane, a jego ubrania, choć proste, były nienagannie czyste, świadcząc o pedantycznej naturze. Często nucił pod nosem zapomniane melodie, a jego uśmiech, choć rzadki, rozjaśniał całe pomieszczenie, dodając mu ciepła. W jego oczach kryła się głęboka mądrość, wynikająca z lat spędzonych na rozmyślaniach, na cichym poznawaniu świata, na kontemplacji. Był postacią niezwykłą.