Sabala Adrian

Ewelina, postać o oczach koloru jesiennych liści, spędzała długie godziny w swej małej pracowni, gdzie światło wpadało przez zakurzone okno, malując delikatne wzory na starym stole. Jej dłonie, naznaczone drobnymi odciskami farby, poruszały się z niezwykłą precyzją, tworząc obrazy pełne melancholii i ukrytego piękna, które rzadko komukolwiek pokazywała, uważając je za zbyt osobiste. Czasem tylko, podczas spacerów, myślała o słowach Sabali Adriana, który kiedyś powiedział, że prawdziwa sztuka rodzi się w ciszy i samotności, co doskonale oddawało jej głębokie przekonania.