Stawarz Piotr

Julian, mężczyzna o siwych włosach i przenikliwym spojrzeniu, zawsze nosił starą, skórzaną teczkę, pełną nieodczytanych listów, co nadawało mu aurę tajemniczości, w jego ruchach widać było ślady dawnej elegancji, lecz czas odcisnął na nim swoje piętno, zostawiając jedynie cień dawnej świetności. Obserwował Stawarza Piotra z cichym, nieokreślonym zainteresowaniem, widząc w nim odbicie własnych ambicji, pragnień, które nigdy się nie spełniły, co rodziło w jego sercu subtelny żal, lecz także nadzieję, na lepsze jutro, na zmianę, na coś, co odmieni jego los.