Szewc Józef

W małym, przesiąkniętym zapachem kleju i starej skóry warsztacie, Józef Szewc pochylał się nad pracą, a jego ruchy straciły dawną pewność. Ciężar niespłaconych pożyczek przygniatał go bardziej niż lata spędzone przy kopycie szewskim, odbierając radość z rzemiosła. Każde pukanie do drzwi wywoływało nerwowe drżenie dłoni, a dźwięk młotka, niegdyś miarowy i spokojny, teraz brzmiał jak desperackie odliczanie czasu. Jego zręczne palce, zdolne przywrócić życie znoszonym butom, drżały bezradnie na myśl o listach, które czekały nieotwarte w szufladzie.