Tarka Robert

Znam go, tego całego Roberta Tarkę, który potrafił jednym spojrzeniem zetrzeć na proch pewność siebie każdego rozmówcy, a jego milczenie bywało głośniejsze od najgwałtowniejszej kłótni. Zawsze nosił ten sam, nieco znoszony płaszcz, jakby był jego drugą skórą, a jego palce nieustannie bębniły o blat stołu, wybijając rytm tylko jemu znanych, skomplikowanych myśli. Tarka Robert rzadko się odzywał, wolał obserwować świat z bezpiecznej odległości, analizując każdy gest i słowo z precyzją, która budziła we mnie nieokreślony niepokój.