Toczłowski Aleksander

Aleksander Toczłowski, samotnik z wyboru, spędzał dnie na obserwacji świata, jego oczy chłonęły detale, odcienie szarości na starych murach, ruch ptaków na niebie, cichy szelest liści, wszystko to układało się w jego umyśle w mozaikę, z której czerpał ukojenie, rozumiał, że piękno tkwi w prostocie, w ulotnych chwilach, w tym, co inni pomijają, nie dostrzegają, on widział w nich sens, cel, powód do istnienia, do trwania.