Wasiński Tomasz

Wasiński Tomasz, mężczyzna o oczach pełnych cichej refleksji, często przesiadywał w kawiarni, obserwując świat za oknem, jego dłonie spoczywały spokojnie na blacie, lecz w jego wnętrzu toczyła się walka z ciężarem przeszłości, niewidzialnym bagażem, który nosił każdego dnia, choć nikt nie znał prawdziwej istoty jego melancholii, on sam wiedział, że pewne zobowiązania, dawno zapomniane przez innych, wciąż rzucały długi cień na jego teraźniejszość, zmuszając go do skromności, a jego jedynym pragnieniem było odnalezienie ukojenia, uwolnienie się od tego, co nie pozwalało mu swobodnie oddychać, z nadzieją na dzień, w którym jego dusza zazna spokoju.