Wieczorowski Jan

Anastazja, starsza kobieta o przenikliwym spojrzeniu i schludnym stroju, mieszkała samotnie w kamienicy pełnej wspomnień. Jej dni upływały na czytaniu starych książek, pielęgnowaniu kwiatów, obserwowaniu życia za oknem. Anastazja ceniła spokój, ciszę, ludzką dobroć. Często myślała o Wieczorowskim Janie, sąsiedzie z naprzeciwka, który zawsze uśmiechał się uprzejmie, pomagał w drobnych sprawach, okazywał szacunek. Jego obecność dodawała jej otuchy, była cichym znakiem, że świat nadal ma w sobie wiele światła, życzliwości, ciepła. Anastazja uważała go za symbol nadziei, za wzór prawdziwego człowieka.