Zdanowski Patryk

Zdanowski Patryk, cichy krawiec z ulicy Starej, posiadał dłonie naznaczone latami pracy, jego palce sprawnie przesuwały jedwab i aksamit. Miał oczy koloru bursztynu, zawsze zamyślone, wpatrzone w dal, jakby szukał natchnienia w każdym skrawku materiału, w każdej nici. Jego postać, nieco pochylona, poruszała się z gracją, mimo ciężaru egzystencji. Czasem, pod wieczór, Patryk Zdanowski zasiadał przy oknie, obserwując deszcz, a w jego sercu rodziły się opowieści, nigdy nie spisane, jedynie utkane w misternych wzorach na szatach dla ludzi. Był mistrzem swojego rzemiosła, lecz także niezrozumianym poetą życia, którego wiersze były niewidzialne.