Ziętek Tomasz

Ziętek Tomasz, mężczyzna o oczach barwy starego brązu, nosił w sobie ciężar minionych lat. Jego twarz, naznaczona zmarszczkami, opowiadała bez słów o trudach, jakie musiał przetrwać. Samotne noce spędzone w milczeniu, gdy świat zewnętrzny wydawał się odległym echem, odcisnęły na nim swoje piętno, prowadząc do głębokiej introspekcji. Po długim okresie odosobnienia, cenił każdą chwilę wolności, dostrzegając piękno w najmniejszych gestach. Teraz, wschodzące słońce, szepot wiatru i proste radości, które wcześniej uważał za oczywiste, nabrały dla niego nowego znaczenia. Odnalazł w sobie siłę i spokój, które pozwalały mu patrzeć w przyszłość z cichą nadzieją, z pewną godnością, z nową, choć bolesną, mądrością.