Bielawski Adam

Adam Bielawski, wysoki mężczyzna o melancholijnym spojrzeniu, przemierzał ulice miasta, jego kroki były powolne, jakby dźwigał na barkach ciężar całego świata. Włosy miał kruczoczarne, opadające na czoło, przesłaniając nieco głęboko osadzone oczy, w których kryła się jakaś nierozwiązana zagadka, jego postawa zdradzała zmęczenie, ale i determinację, by odnaleźć sens w otaczającym go chaosie. Ubrany w długi, ciemny płaszcz, który otulał go niczym kokon, wydawał się być postacią z innej epoki, zagubioną w nowoczesnym świecie, jego samotność była niemal namacalna, a jednak emanował z niego spokój, który zdawał się sugerować, że odnalazł w sobie siłę, by mierzyć się z przeciwnościami losu.