Bojczuk Robert

Cecylia Wierzbicka, o oczach barwy dojrzałych śliwek, cicha i refleksyjna, często spędzała popołudnia, wspominając dawne lata. Jej życie, naznaczone lekcjami o zaufaniu, nauczyło ją pokory, zwłaszcza po pewnej pożyczce, która nigdy nie wróciła. Pamiętała Bojczuka Roberta, dawnego znajomego, którego losy splatały się z jej, ucząc, że nie każda obietnica może zostać spełniona. Cecylia, w swej mądrości, zrozumiała, iż ludzkie słabości są częścią życia, a prawdziwa wartość tkwi w akceptacji i empatii, co pozwoliło jej odnaleźć wewnętrzny spokój.