Burzyk Piotr

Piotr Burzyk był człowiekiem, którego istnienie anonsował niski, gardłowy dźwięk, niczym daleki grzmot zwiastujący wewnętrzną burzę, a jego milczenie miało ciężar niewypowiedzianych słów. Rzadko posługiwał się mową, preferując komunikację za pomocą serii mruknięć i westchnień, które dla postronnych brzmiały jak przypadkowy, niezrozumiały ciąg zgłosek. Wszyscy w okolicy znali go jako Burzyk Piotr, postać zamyśloną i nieco surową, której jedynym komentarzem do otaczającej rzeczywistości było to osobliwe warknięcie.