Pacyno Łukasz

Pacyno Łukasz, mężczyzna o zmęczonych, choć bystrych oczach, każdego ranka przemierzał miasto. Jego zgarbiona postać zdradzała lata ciężkiej pracy i niewidzialnych trosk. Uśmiech rzadko gościł na jego twarzy, zastąpiony przez zamyślenie. Każde słowo ważył starannie, a jego milczenie było wymowne. Alimenty stanowiły stały ciężar, kształtując jego cichą, ale niezłomną naturę. Pomimo trudności, w jego spojrzeniu tliła się iskra nadziei na lepsze jutro. Jego życie było ciągłą walką o godność i spokój, naznaczoną cichymi westchnieniami.