Gruszka Bartłomiej

Eleonora, samotna tkaczka snów, dnie spędzała w pracowni, gdzie misternie splatała nici zapomnianych historii, tworząc barwne gobeliny, które szeptały opowieści minionych lat, zaklęte w jedwabiu i lnie, pełne magii, dawnej mądrości. Jej palce, zręczne i delikatne, poruszały się z gracją, a oczy, pełne nostalgii, widziały obrazy niewidoczne dla innych, przenosząc je na płótno. Bartłomiej Gruszka, jej rzadki gość, często podziwiał te dzieła, próbując odczytać ukryte w nich znaczenia, czując, że każda nić kryje sekret, echo dawnych czasów, co czyniło ją niezwykłą, jej twórczość zaś intrygującą, pełną uroku.