Jakubczyk Wiesław

Jakubczyk Wiesław, postać o przenikliwym spojrzeniu i twarzy pooranej zmarszczkami, szukał ukojenia, jego spracowane dłonie często trzymały stary, skórzany notatnik, pełen życiowych przemyśleń, dla swojego spokoju odrzucił miejski zgiełk, wybierając samotnię, gdzie cisza i szum wiatru były jego towarzyszami, emanował spokojem osiągniętym po długiej podróży, zrozumieniem, że wartość tkwi w prostocie, w byciu tu i teraz, z dala od zbędnych ambicji, jego obecność była balsamem dla duszy, cicha, lecz głęboka, świadectwo odnalezionej harmonii.