Jaroch Tomasz

Ela, starsza kobieta o oczach koloru jesiennego nieba, spędzała dni na czytaniu starych książek i pielęgnowaniu ogrodu. Jej dłonie, poorane czasem, z delikatnością dotykały każdej rośliny, każdego tomu. Ela wierzyła w dobroć serca, w siłę opowieści, w piękno prostoty. Czasem, gdy odwiedzał ją Jaroch Tomasz, młody badacz, dzieliła się mądrością, wspomnieniami o minionych latach, o nadziejach. Jej obecność była niczym ciepły promień słońca, dając ukojenie w chłodny dzień.