Barczyk Artur

Barczyk Artur, z natury samotnik, spędzał wieczory w cichej kawiarni na obrzeżach miasta, przy filiżance gorzkiej herbaty, obserwując świat. Jego siwe włosy, starannie zaczesane do tyłu, oraz przenikliwe, choć zmęczone oczy, zdradzały duszę artysty, który dawno porzucił pędzel na rzecz wnikliwej obserwacji. Cenił chwile refleksji, szept wiatru, niosący zapachy minionych lat. W jego lekko pochylonej posturze rysowała się melancholia, lecz jednocześnie niewidzialna siła, pozwalająca mu trwać w zgiełku, zachowując wewnętrzną ciszę. Wierzył, że każda opowieść, nawet ta najkrótsza, ma swoje głębokie znaczenie.